در چند ماه اخیر شمار دختران و زنان بی‌سرپرست نان‌فروش که برای پیدا کردن لقمه نانی به خانواده‌های‌شان از بام تا شام درکنار جاده‌های شهر تالقان مرکز ولایت تخار انتظار می‌کشند افزایش یافته است.
شکوفه ۱۵ سال دارد. او پیش از فروپاشی نظام جمهوری، دانش‌آموز صنف نهم مکتب بود. اما پس از آنکه طالبان دروازه مکتب‌ها را به روی دختران بستند شکوفه نیز همچون هزاران دختر دیگر از آموزش بازماند. او پس از بسته شدن دروازه مکتب‌ها، در یکی از مرکزهای آموزشی شهر تالقان آموزش خیاطی را آغاز کرد؛ اما پس از آنکه در ۴ جدی سال روان، طالبان کار زنان در نهادهای غیر دولتی را ممنوع اعلام کردند شکوفه از آموزش خیاطی نیز باز ماند.
پدر شکوفه دو سال پیش بیمار شد ولی خانواده او توان پرداخت هزینه درمانش را نداشتند و وی جان باخت. اکنون شکوفه با درآمد روزانه ۱۰۰ تا ۱۵۰ افغانی، تنها نان‌آور خانواده ۵ نفری است. شکوفه، نان‌هایی را که مادرش صبح‌ها در تنور پخته می‌کند در یک سبد گذاشته و برای فروش آن، راه جاده‌های شهر تالقان را در پیش می‌گیرد. او گفت: «مادر، دو برادر خُرد و یک خواهر دارم که در خانه‌های مردم کار می‌کنند. از صبح وقت تا شام در کنار جاده می‌نشینم و با فروختن نان، بخشی از هزینه خانواده را تأمین می‌کنم.» شکوفه اضافه کرد از زمانی که فروش نان در شهر تالقان را آغاز کرده همواره از سوی مردان و پسران جوان آزار و اذیت شده‌است. او افزود: «گاهی وقت‌ها، پسرها مرا آزار ما می‌دهند. آنها به بهانه خرید نان، دست مرا لمس می‌کنند و چون چاره‌ای ندارم مجبورم به کارم ادامه می‌دهم.»
باشندگان شهر تالقان می‌گویند که پس از چاشت هر روز، شماری از زنان نان‌فروش به جاده‌های شهر می‌آیند. در ماه‌های پسین، شماری از دختران و زنان بی‌سرپرست برای پیدا کردن هزینه زندگی‌شان، نان‌فروشی می‌کنند. این زنان و دختران نان‌فروش از آزار و اذیت‌‌شان توسط پسران جوان در شهر و بازار شکایت دارند.
گل‌بهار ۳۴ ساله، یکی دیگر از زنانی است که در کنار جاده، نان می‌فروشد. شوهر گل‌بهار بیمار است. اکنون او ناگزیر است که برای پیدا کردن لقمه نانی به یک دختر و دو پسرش، نان بفروشد. گل‌بهار می‌گوید: «شوهرم تکلیف گُرده دارد و خیلی به مشکل راه می‌رود. برای همین خودم نان‌فروشی می‌کنم و بچه‌هایم بوت رنگ می‌کنند. وقتی ما به‌خاطر کار کردن بیرون می‌شویم دخترکم که ۷ ساله است پیش شوهر مریضم می‌ماند. بعضی مردم به من حرف‌های بد می‌زنند؛ ولی من مجبورم تحمل کنم.»
مسؤولان طالبان در تخار افزایش روزانه شمار زنان نان‌فروش و چالش‌ها فراه راه آنان را می‌پذیرند. در گذشته زنان کارآفرین در تخار، بازارهای جداگانه‌‌ای زیر نام «شهرِ من؛ خانه من» را ایجاد کرده بودند و ده‌ها زن متشبث، تولیدات دستی و صنعتی‌شان را در آن بازار به فروش می‌گذاشتند ولی پس از بازگشت طالبان به قدرت، اکنون اثری از این بازارها نمانده‌است.
منبع: تلویزیون آمو
