مهران محبوبی – موسیقی کانتری سبک Western نیز نامیده می‌شود که از اوایل قرن ۲۰ در مناطق روستایی جنوب و غرب آمریکا رونق گرفت. اصطلاح موسیقی کانتری توسط صنعت ضبط در سال ۱۹۴۹ به جای برچسب اهانت‌آمیز Hillbilly (به معنی آدم جنگلی) پذیرفته شد. در این مطلب به تاریخچه موسیقی کانتری و هنرمندان برجسته آن خواهیم پرداخت.
آغاز و ریشه موسیقی کانتری آمریکایی چیست؟
ریشه سبک کانتری در تصنیف‌ها، ترانه‌های محلی و ترانه‌های محبوب مهاجران انگلیسی، اسکاتلندی و ایرلندی آپالاچی (Appalachian) و دیگر مناطق جنوب آمریکا است. در اوایل دهه ۱۹۲۰ موسیقی محلی گروه‌های نواحی کوهستانی جنوب با ضبط فیدلین جان کارسون برای اولین بار در سال ۱۹۲۳ آغاز شد. روایت‌های غیرشخصی تراژدی‌ها که به اخلاق سخت‌گیرانه کالونیستی (Calvinist) اشاره می‌کنند، در تضاد کاملاً متمایز با احساسات غالباً تمسخرآمیز بسیاری از موسیقی‌های رایج آن روز قرار داشتند. مهمتر از ضبط برای رشد موسیقی کانتری، پخش سراسری از رادیو بود. ایستگاه‌های رادیویی کوچکی در دهه ۱۹۲۰ در شهرهای بزرگ جنوبی و میانه غربی ظاهر شدند و بسیاری از آنها وقت پخش خود را به موسیقی زنده یا ضبط شده متناسب با مخاطبان سفید روستایی اختصاص دادند. دو برنامه منظم و با نفوذ رادیویی آن دوره موارد زیر بود:
National Barn Dance از شیکاگو که در سال ۱۹۲۴ آغاز شد.
Grand Ole Opry از نشویل که در سال ۱۹۲۵ آغاز شد.
محبوبیت فوری این برنامه‌ها باعث ضبط بیشتر و ظاهرشدن نوازندگان در رادیو و استودیوهای ضبط شد. در این میان خانواده کارتر و جیمی راجرز بودند که اجرای آنها به شدت بر موسیقی‌دانان بعدی تأثیر گذاشت. این ضبط‌های اولیه از تصنیف‌ها و آهنگ‌های رقص کانتری بود و انواع ساز از جمله ویولون و گیتار را به عنوان سازهای اصلی بیش از یک پایه موزون از گیتار یا بانجو را استفاده می‌کرد. سازهای دیگری که گهگاه مورد استفاده قرار می‌گرفتند شامل سنتور آپالاچی، سازدهنی و ماندولین بودند. آوازها یا با یک صدا یا با هماهنگی بسیار نزدیک انجام می‌شدند.
با مهاجرت بسیاری از سفیدپوستان روستایی جنوب به شهرهای صنعتی در دوران رکود بزرگ و جنگ جهانی دوم، موسیقی کانتری به مناطق جدید منتقل شد و در معرض تأثیرات جدیدی مانند موسیقی بلوز و gospel قرار گرفت. تعصب نوستالژیک موسیقی کانتری، با شعرهای آن در مورد فقر، کودکان یتیم، عاشقان بی‌سرپرست و کارگران دور از خانه، در زمان جابجایی گسترده جمعیت، جذابیت خاصی داشت. در طول دهه ۱۹۳۰ تعدادی از ستاره‌های فیلم singing cowboyکه ژن آتری در بین آنها از همه بیشتر شناخته شده بود موسیقی کانتری را می‌گرفتند و با متن متناسب با متناسب‌سازی‌شده، آن را به موسیقی غربی ترکیبی و پرماجرا تبدیل می‌کردند.
نوع دوم و ماهیتی بیشتری از کانتری در دهه ۱۹۳۰ در منطقه تگزاس – اوکلاهما بوجود آمد جایی که موسیقی سفیدپوستان روستایی در معرض موسیقی نوازنده موسیقی ارکسترهای سیاه بود. در پاسخ، سبک نوسان وسترن در دست باب ویلز و دیگران تکامل یافت و به ویژگی‌های گیتارهای استیل و تقویت شده و ریتم رقص قوی تبدیل شد. یک نوع مهمتر honky-tonk بود سبک موسیقی کانتری که در دهه ۱۹۴۰ با چهره‌هایی مانند ارنست توب و هنک ویلیامز ظاهر شد. ترکیبی از ویولون و گیتار و شعرهای تلخ آن درباره سفیدپوستان روستایی که در این شهر بزرگ به سر می‌برند به طور گسترده‌ای توسط سایر موسیقی‌دانان کشور پذیرفته شد.
در همان دوره تلاش مشترک برای بازیابی برخی از ارزش‌های ریشه‌ای کانتری موزیک بیشتر شد. نوازندگان ماندولین، بیل مونرو و گروه تار وی Blue Grass Boys ریتم‌ها و سازهای جدید را کنار گذاشتند. سازنده موسیقی بانوی او ارل اسکروگز، سبک درخشان سه انگشتی را توسعه داد که ساز را به موقعیت برتری می‌رساند. موسیقی آنها، با رانندگی، ریتم‌های هم‌زمانی و خلوص ابزاری نام bluegrass را از گروه مونرو گرفت.
دوران محبوبیت دوچندان سبک کانتری پس از جنگ جهانی دوم
اما با تأثیر تجاری سازی، محبوبیت موسیقی کانتری در تمام بخش‌های ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم، بسیار بیشتر مشخص شد. در سال ۱۹۴۲ روی آکاف (Roy Acuff)یکی از مهم‌ترین خوانندگان کانتری در نشویل اولین انتشارات موسیقی کانتری را با همکاری مشترک سازماندهی کرد. شهرت متقابل هنک ویلیامز در اواخر دهه ۱۹۴۰ باعث شد نشویل به عنوان مرکز بی‌چون‌و‌چرای موسیقی کانتری با استودیوهای بزرگ ضبط و Grand Ole Opry به عنوان محل اصلی اجرای آن تاسیس شود.
در دهه ۵۰ و ۶۰ سبک کانتری با داشتن مجریان برجسته‌ای همچون Tex Ritter ، Johnny Cash ، Tammy Wynette ، Buck Owens ، Merle Haggard ، Patsy Cline ، Loretta Lynn و Charley Pride، به یک تجارت عظیم تجاری تبدیل شد. خوانندگان محبوب اغلب آهنگ‌ها را به سبک نشویل ضبط می‌کردند. در حالی که بسیاری از ضبط‌های موسیقی کانتری از چمن‌زارهای سرسبز برای اجرا استفاده می‌کردند. دهه ۱۹۷۰ شاهد رشد موسیقی غیرقانونی ویلی نلسون و وایلون جنینگز از مهاجران برجسته نشویل بود. شکاف بین کانتری و جریان اصلی موسیقی پاپ در آن دهه و در دهه بعدی همچنان که گیتارهای الکتریکی جایگزین سازهای سنتی شدند و موسیقی کانتری برای مخاطبان شهری ملی پذیرفته شد همچنان کاهش یافت. کانتری با اجرای نوازندگان متنوعی چون دالی پارتون، رندی تراویس، گارت بروکس، ربا مک اینتیری، امیلو هریس و لایل لاوت، در اواخر قرن ۲۰ حیات خود را حفظ کرد و محبوبیت آن تا قرن بیست و یکم ادامه داشته است. موسیقی کانتری علی رغم استقبال از سبک‌های محبوب دیگر، کاراکتری غیر‌قابل‌تردید را به عنوان یکی از معدود سبک‌های موسیقی بومی آمریکا حفظ کرد.
منبع : هنریست
