کنسرت نمایش «جان بی‌قرار» علیرغم دارا بودن جزییات دقیق از طراحی فضایی حساب‌شده و بازی در مرز میان روایت و احساس، با استقبال سرد مخاطبان روبه‌رو شد و شکست تجاری آن، گواه عدم تمایل مخاطب به اینگونه فضاهای تجربی و «مواجهه با رنج» است. همچنین عدم دعوت از رسانه‌ها برای تماشای این اثر نیز ضعف بزرگ برگزارکنندگان این برنامه است که به نظر می‌رسد تمایلی برای بازتاب آنچه در روی صحنه این کنسرت – نمایش گذشته، ندارند.
به گزارش بیلبورد فارسی، پرفورمنس «جان بی‌قرار» با طراحی، آهنگسازی، تنظیم و سرپرستی ارکستر مهیار علیزاده، اجرای مهران مدیری (خواننده، بازیگر، کارگردان) و سجاد افشاریان (نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر) از یکشنبه ۲۸ اردیبهشت طی سه شب در هتل اسپیناس پالاس روی صحنه رفت. اجرایی که با توجه به حضور دو چهره سرشناس که حضورشان در هر پروژه‌ای تضمین گیشه را از پیش تعیین شده در پی دارد، از همان ابتدای فروش بلیت، با استقبال سرد مخاطب روبه‌رو شد.
هیچ رسانه رسمی و خبرگزاری با گذشت چندین اجرا از این پرفورمنس، گزارشی از این اجرا را منتشر نکرده و مشخص نیست دلیل عدم تمایل برگزار کنندگان آن برای پرداختن رسانه‌ها به آن چیست. اجرایی که حالا انتقادهایی را هم در پی داشته و علیرغم توجه عمیق به جزییات نمایشی، موسیقی فکر شده و جلوه های بصری، از حوصله و توان پذیرش مخاطب به دور بوده و شاید همین باعث شده مهران مدیری در شب‌های نخست از حاضرین در سالن عذرخواهی کند.
«جان بی‌قرار» در تلاش است با پیچیدگی‌های چند لایه، روایت و احساس را با یک موسیقی مدرن به مخاطب ارائه دهد ولی در این مسیر، ناکام و حتی نیمه کاره رها شده است. عمده مخاطبان در طول این اجرا، با مونولوگ‌های احساسی و حتی حماسی سجاد افشاریان مواجه‌اند که در مسیری جدا از کلیت پرفورمنس سیر می‌کند و تلاش مهران مدیری در جذب مخاطب، با زبان بدن و خوانش‌هایی که ارتباط آنها با مونولوگ‌های ارائه شده افشاریان نامربوط است، به بیراهه رفته است. موسیقی نقطه قوت «جان بی‌قرار» است که با حضور نوازندگان چیره‌دستی چون رضا عسگرزاده (دودوک) و زکریا یوسفی (پرکاشن) به شکلی قابل پیشبینی، زیر سایه دو نام مهم تئاتر و سینما گیر افتاده.
«تأکیدات عاطفی تکرارشونده» در طول پرفورمنس، در شرایطی که سعی دارد ارتباطی عمیق را ایجاد کند، با روح و روان مخاطب به جنگی علنی رفته است. حاصل، ملغمه‌ای نیمه کاره و ناکام در ارتباط گرفتن با مخاطب است که تا انتهای برنامه همچنان منتظر است شاید بتواند برداشتی غیرسطحی از این حد پیچیدگی داشته باشد اما نا امیدانه سالن را ترک می‌کند.
دیگر نقطه قوت پرفورمنس «جان بی‌قرار» را جذابیت‌های بصری آن می‌توان دانست که به شکلی جسورانه، اندکی این ساختار غیرخطی و گاهی بی‌قاعده را تلطیف می‌کند. به نظر می‌رسد مضمون این جذابیت‌های بصری این است که از مخاطب می‌خواهد نتیجه‌گیری‌های خودش را بگیرد و به آنها آزادی عمل می‌دهد تا از دیدگاه‌های خود استفاده کنند. «جان بی‌قرار» می خواهد نشان دهد که به گونه‌ای تعریف، کارگردانی و ارائه شده که دست مخاطب برای تفسیر مستقل باز است ولی نتیجه معکوس است: افراط، سردرگم و ناکام.
🔥 ممکن است این مطلب نیز برای شما جالب باشد: 👈داستان خلق محبوب‌ترین ترانه‌های جهان را بدانید
