تابلوی نسیم اقیانوس در نخستین سال‌های قرن بیستم میلادی توسط «ادوارد هنری پتهست» خلق شده است و به نظر می‌رسد نقاشی بی‌نظیری باشد که یک خاطره خوش از تعطیلات تابستانی را به تصویر می‌کشد. «نسیم اقیانوس» یک نقاشی فوق‌العاده سرزنده است که دو دختر بچه و مادرشان را در حین وزش نسیم در ساحل به تصویر کشیده است.
«ادوارد هنری پتهست»، نقاش امپرسیونیست آمریکایی این نقاشی را طوری خلق کرده که مخاطب با ایستادن در مقابل آن می‌تواند نسیم شدید اقیانوس را حس کند چراکه ضربات قلم مو قدرتمند نقاش، وزش نسیم را به خوبی در موج‌های شکل‌گرفته در این سه نفر مجسم کرده است. زبان بدن دختر کوچک‌تر که گویی از سرمای هوا به مادرش می‌گوید، یکی از سرزنده‌ترین و جالب‌ترین عناصر این تابلو نقاشی است.
به گزارش ایسنا، «ادوارد هنری پتهست» (۱۸۵۷-۱۹۲۷) نقاش امپرسیونیست آمریکایی بود. او حتما به ساحل علاقه زیادی داشته است چراکه ده‌ها صحنه ساحلی را نقاشی کرده است. برخی از آنها مناظر سنتی دریایی هستند که به شدت بر خود آب متمرکز شده‌اند با این حال اغلب نقاشی‌های او اینطور نیستند و آثار «پتهست» معمولاً مملو از افرادی است که از ساحل لذت می‌برند. آنها شخصیت‌های زیادی را نشان می‌دهند که زیر چترهای رنگارنگ در حال حرکت، شنا، بازی یا استراحت هستند.
مناظر ساحلی «پتهست» پرنور، شاد و پر از رنگ‌های چشم نواز است. برخی از آنها شامل قایق‌های بادبانی است. نقاشی‌های کنار دریای «پتهست» یک روز تابستانی را در ساحل تداعی می‌کند و شاید خاطرات کودکی بینندگان را به یاد بیاورد. افرادی که او اغلب از پشت یا از پهلو نشان داده می شوند، چهره‌هایشان دور از دید است. تصمیم «پتهست» برای اینطور به تصویر کشیدن شخصیت‌ها ممکن است به نظر برسد اما این روش به سادگی باعث می‌شود بیننده احساس کند که بخشی از این واقعه است، شاید به این دلیل که می‌توانند خودشان از ساحل لذت ببرند.
اگرچه آثار «پتهست» پر از مردم است، این هنرمند بسیار خجالتی بود. او در سینسیناتی اوهایو به دنیا آمد و کار خود را در چاپ سنگی تجاری آغاز کرد. او دو بار به اروپا سفر کرد، ابتدا در مونیخ آلمان و سپس در فرانسه تحصیل کرد. او در جریان سفر دومش به فرانسه، هم به نقاشی «منظره باربیزون» و هم به «امپرسیونیسم فرانسوی» علاقه‌مند شد. او از دهه ۱۸۹۰ به عنوان یک امپرسیونیست نقاشی می‌کرد و در سال ۱۸۹۵ به شهر نیویورک نقل مکان کرد و تا پایان عمر در آنجا ماند. این هنرمند دوست داشت مردمی را که از پارک مرکزی لذت می‌بردند نقاشی کند اما همچنین دوست داشت تابستان‌هایش را با نقاشی کردن ساحل‌های «نیوانگلند» بگذراند.
