دنیای تصویر و صدا، جهانی متفاوت با هنرهای دیگر دارد. هنرمندانی که در عرصه تصویر و صدا فعال هستند برای مخاطبان آشناترند. عده‌ای را با تصویر به یاد می‌آورند و گروهی را با صدا، اما دیگرانی نیز در این عرصه فعالیت می‌کنند که هم صدای آنان برای مردم آشناست و هم تصویرشان.
بازیگران زیادی در سینما و تلویزیون فعالیت می‌کنند که مورد توجه مخاطبان هستند اما برخی از آنان به خاطر وقاری که در پندار، گفتار و کردارشان وجود دارد برای همه قابل احترام هستند.
یکی از این هنرمندان باوقار و احترام‌آفرین ژاله علو بانوی دوست‌داشتنی و همیشه موفق است. سال‌هاست که این استاد فن در عرصه‌های سینما،تلویزیون و رادیو فعال است. او همیشه سن و سال را به سخره گرفته و با تمام توانی که دارد هنوز می‌خواهد و می‌تواند هنرنمایی کند.
بانو ژاله علو، هم از لحاظ فیزیکی و هم هنری بر بسیاری از هنرپیشه‌های سال‌های دور و نزدیک ایران برتری داشت و دارد اما هرگز نخواست و نمی‌خواهد خارج از اصولی که به آن اعتقاد دارد و زندگی کرده عمل کند. بی‌شک اگر می‌خواست کسی توان رقابت با او را نداشت.
صدایش ویژگی خاصی دارد؛ ترکیبی ازصلابت و لطافت، درست مانند وجود نازنین خودش. اگر اخم کند شیرزنی قوی می‌شود که کسی توان ندارد مقابلش بایستد و اگر رحم کند، مادری مهربان می‌شود که مهرش بر دل همه می‌افتد.
بانوان هنرمند زیادی در ایران داشتیم و داریم که صدایی گیرا و زیبا داشته و دارند اما صدای ژاله علو از جنس دیگری است، لطفی است خداوندی.
سال‌هاست که با شعر و ادبیات مانوس هستم و خوانش غزلیات حافظ را از زبان بسیاری از ادبا و هنرمندان شنیده‌ام اما وقتی بانو ژاله علو دیوان حافظ در دست می‌گیرد و غزلی می‌خواند، تمام وجودم را درگیر مصرع به مصرع غزل کرده و موجب می‌شود حافظ را بیش از پیش بشناسم و از اشعارش لذت ببرم.
امیدواریم این بانوی بزرگوار، باوقار و خستگی‌ناپذیر که وارد ۹۶ سالگی شده، قامتش همچنان قائم و صدایش همواره ثاقب باشد.
ژاله علو در آسمان ادب و هنر از ستاره‌هایی است که همواره درخشیده و خواهد درخشید. هرچند این هنرمندان به علت کهولت سن کم‌کار یا خانه‌نشین شده‌اند اما وظیفه متولیان فرهنگ و هنر ایران زمین است که همواره از این هنرمندان سراغی گرفته و احوال‌شان را جویا شوند تا اگر خدای ناکرده مشکلی دارند فورا رفع کنند.
امثال بانو ژاله علو، درّ نادره‌ای هستند که روزگار مانند آنان را کم به چشم دیده و می‌بیند. بر مسوولان و مردم واجب است از چنین گنجینه‌هایی با تمام توان و امکانات محافظت کنند، اما حیف.
