با جاده پر پیچ و خم منطقه کجور همراه می‌شویم؛ جاده‌ای که دنیایی از حرف‌ها و خواسته‌های مردم را شهادت می‌دهد و مشکلات مردم منطقه را بازگو می‌کند. جاده‌ای با زیبایی‌های چهارفصل که در جای جایش با مردمان خونگرمش درد دل بسیار دارد. جاده‌ای خسته از وعده‌های انتخاباتی برای بازسازی که سالهاست توسط منتخبان مردم مطرح می‌شود و بعد از انتخابات فراموش می‌شود.
به هرحال امید داریم شاید خواسته به حق مردم منطقه برای بازسازی این جاده، روزی از حرف به عمل برآید اما آنچه امروز باید به آن اشاره کنم حضور زنان زحمتکش و ساعی روستاهای کجور دوشادوش مردان این خطه است. وقتی با جاده کجور همسفر می‌شویم در میانه‌های راه تابلوی زیبای روستای گتکش را می‌بینیم که با خوشامدگویی به مسافران در دل طبیعت بکر و زیبایش، خاصه در شب همچون فانوسی زیبا در دیدگان رهگذران می‌درخشد.
روزگاری که زنان دوشادوش مردان در کارهای دامداری و کشاورزی یاور بودند یک زن به نام خانم گوهر خزایی را باید مهربانوی ساعی منطقه نامید. شیرزنی که با تشکیل خانه‌های انصاف در روستاها، به عنوان اولین بانوی منطقه کجور از روستای گتکش در خانه انصاف انتخاب شد که باید از آن به عنوان برگ برنده‌ای برای بانوان منطقه یاد کرد . مهربانوی ساعی روستا آنچنان با صلابت در انجام امور اداری روستا فعال بود که اکنون هم با توجه به کهولت سن بسان نگینی سبز در روستا می‌درخشد و به خاطر خدمات سال‌های گذشته مورد عزت و احترام مردم منطقه است.
خاله گوهر عزیز و دوست‌داشتنی، سایه‌ات مستدام، گام‌هایت پایدار و سرت سلامت.
