هیچ‌وقت دوست نداشته و ندارم خودم یا فرد دیگری در کنار شخصی رنجور یا بیمار عکس بگیرد و آن را رسانه‌ای کند؛ به‌ویژه بازیگرانی که مردم آنان را با چهره دیگری دیده و می‌شناسند. بارها دیده شده که برخی از افراد با اینکه می‌دانند کار درستی نیست اما چنین می‌کنند.
جمشید آریا برای بسیاری از علاقمندان فیلم‌های ایرانی، حکم قهرمان را دارد. آنان دوست ندارند او را با چهره‌ای رنجور و اندامی تکیده به ذهن بسپارند. چه بسا علاقه دارند که همچنان وی را در قامت همان قهرمان خوش‌اندام و قدری که در فیلم «تیغ ابریشم» دیدند یا زینال بندری «تاراج» به یاد آورند. با دیدن این عکس، دلم به درد آمد.خیلی سعی کردم چیزی ننویسم یا تذکری ندهم،اما نشد و نمی‌شود.
آیا افرادی چون جمشید آریا، می‌خواهند مردم آنان را در شمایل یک قهرمان به یاد آورند یا فردی رنجور و زمینگیر؟
مرحوم ایرج قادری هنگام بیماری، اجازه نداد کسی در آن وضعیت دردناک با او عکس گرفته و منتشر کند. به گفته خانواده گرامی وی، خودش هم دوست داشت مردم با همان چهره‌ای که روی پرده سینما، هنرنمایی‌هایش را دیده بودند از او یاد کنند.
