نان قوت اول سفره ما مردم ایران همیشه از سر مهر و مهربانی بوده و خیلی جاها حلال مشکلات بود. نان، همیشه معرف آدم‌ها بود؛ آدم‌های خوب قصه همیشه با نان حلال معروف بودند. از سوی دیگر، حرمت نان در مراودات نقش بسزایی داشت. برای حل مشکلات میان مردم خیلی جاها اصلا احتیاج به دادگاه و پاسگاه نبود. چرا که نان حتی قاضی بود.
آری صحبت از زمانی‌ست که خبازی‌ها به دستگاه‌های مدرن امروز مجهز نبودند و آرد حاصل دسترنج دهقان عزت داشت و نانواها هم با عزت بودند. خیلی‌ها هم با وضو برای پخت نان اقدام می‌کردند چون معتقد بودند حاصل زحمت دهقان باید به نحو احسن به مردم ارائه گردد.
حال که صحبت از نان و نانوا شد لازم دانستم تا یادی کنم از اولین نانوای بربری‌پز نوشهر، شادروان امین مهدوی معروف به شاطر امین؛ تقریبا بلند قد و چهارشانه با چهره‌ای عبوس اما دنیایی از معرفت و مهربانی. ابتدا به اتفاق مرحوم لنگرنشین بزرگ از گیلان به نوشهر در پخش آرد فعال بود اما چون در حرفه خبازی، خودش اهل کار بود اولین واحد خبازی بربری را در نوشهر تاسیس کرد. نیمه‌های شب جهت آماده کردن خمیر و کوره خبازی که با هیزم گرم می‌شد با گفتن «الهی به امید تو» حرکت می‌کرد و در اولین ساعات گرگ و میش صبحگاهی نان گرمش زینت‌بخش سفره صبحانه شهروندان بود. یکی از اقدامات پسندیده مرحوم مهدوی در آن زمان، ابداع و توزیع یک نوع برگه کوپن بود که آن را «پته» می‌خواندند. حالا حتما برای امروزی‌ها سوال می‌شود که چرا پته؟
برگه پته مختص کار ایشان بود که بین یک سری از مشتری‌ها توزیع می‌شد. چرا که بعضی شهروندان بصورت هفتگی و کارمندان هم ماهانه پول نان را پرداخت می‌کردند. اما اصل قصه به اینجا ختم می‌شود که مرحوم مهدوی متوجه شده بود تعدادی از شهروندان قدرت خرید برنج نداشتند و قوت غالبشان نان است و چون توان خرید نان نداشتند به آنها برگه پته می‌داد تا در جمع جهت خرید نان خجالت‌زده نباشند. این هم از حرمت نان بود. مرحوم شاطر امین این مرد آرام و دوست‌داشتنی سال‌ها در کنار مردم نوشهر با افتخار زندگی کرد و سرانجام در سال ۱۳۵۲ با خاطرات خوشی که از خود برجای گذاشت بر اثر کهولت سن، دار فانی را وداع گفت. یادش گرامی و نامش ماندگار.
